Net zoals vermoedelijk iedereen begonnen we met een klein bakje, waar wij van genoten om naar te kijken, maar dat voor de dieren toch uiteindelijk niet zo geschikt bleek. Het kleine bakje werd een grotere bak, een pomp en wat al niet meer. Naar verloop van tijd werd deze grotere bak vervagen door een vrij groot aquarium dat al snel door meerdere roodwangen werd bevolkt, want het gerucht ging dat ik elke roodwang opving die mensen wegdeden. Na 2 jaar elke week met steeds meer weerzin, dit grote aquarium schoon te hebben gemaakt, besloten we buiten een kleine vijver te maken met een plexiplaten dak, vanwege de kou in de winter. Maar als je eenmaal de smaak te pakken hebt van schildpadden wil je al snel meer en meer. Dus na een jaar werd dit kleine, gezellige vijvertje dichtgegooid en groeven mijn zoon Sander en ik een hele grote kuil, waar uiteindelijk een prachtige, grote vijver uit ontstond. De schildpadden genoten van de ruimte en wij van de schildpadden die zich steeds vrijer konden bewegen.
Na een korte tijd werden de eerste eieren gelegd, dus moest er halsoverkop ook nog een broedstoof aan worden geschaft! En wat niemand verwacht had: het ene ei na het andere kwam uit!! Soms met een beetje hulp van mij: als ik zag dat er een eitje aangepikt was, dan hielp ik het een eind verder op weg! Zo ook bij dat ene ei: Na een beetje peuteren vond ik het er maar vreemd uitzien: aan 1 kant lagen en een kopje en de achterpootjes!! Dus dacht ik dat het een mismaakt schildpadje was. Maar na nog een beetje verder peuteren kwam ik er al snel achter dat er 2 schildpadjes in lagen!!! En ze bewogen ook nog! Wat vond ik het verschrikkelijk dat ik moest gaan werken, want dit wonder wilde ik toch wel zien uitkomen! Op het werk raadde iedereen me aan om de krant in te lichten, die zouden dat best bijzonder vinden, dachten ze. En zo was het ook, de dag erna stond er al iemand op de stoep om te komen fotograferen en een interview af te nemen. Gelukkig waren de beestjes toen nog in het ei, en duurde het ook nog 2 dagen voordat ze er helemaal uit waren. De grootste probeerde meteen weg te kruipen in het vermiculiet en sleepte de kleinste, die met de navelstreng aan de ander vast zat, met zich mee.
Zo ging dat een paar dagen verder en werd de grootste steeds aktiever en fitter. De kleinste daarentegen werd steeds zwakker, daarom raadde de dierenarts me aan om ze te splitsen door de navelstreng door te knippen en dan met de soldeerbout dicht te branden. Zo gezegd, maar niet zo gedaan! De beestjes waren zo klein dat je ze nauwelijks tussen je vingers vast kon houden! Maar na een tijdje klungelen lukte het dan toch om ze van elkaar te scheiden. De grootste kroop meteen weg, blij van die last verlost te zijn, maar de kleinste stierf na een paar uur. Vermoedelijk heeft hij die eerste dagen alleen kunnen overleven door dat de dotterzak hem van voldoende voeding voorzag. Toen dat eenmaal wegviel was voor hem het leven voorbij! We vonden het allemaal verschrikkelijk, maar waren blij dat de grootste het zo goed deed! De dag erna belde het SBS6 programma Hart van Nederland op: via via hadden ze van de geboorte gehoord en wilden komen filmen.
Helaas ging dat over toen ze hoorden dat de kleinste was overleden. Maar de grootste groeide harder en harder en leeft nu, 6 jaar na dato, bij een vriendin die een gedeelte van mijn roodwangen heeft overgenomen nadat de landschildpadden, die intussen hun herintrede hadden gemaakt, de overhand kregen. Het was een hele ervaring om dit te hebben meegemaakt , ik had het niet graag willen missen! Het kleintje dat gestorven is, was niet groter als een muntstuk van 5 cent!